کاش سهراب....

کاش سهراب اینگونه میگفت:

آب را گل نکنید . . .

شاید از دور علمدار حسین (علیه السلام)

مشک طفلان بر دوش،

دفاع مقدس

دفاعی مقدس میشود که با قدیس در ارتباط باشد.

روشن همچون ماه

چون ماه دلم برای او روشن شد

هر کس که ندانست بداند که چرا روشن شد

با لطف و صفای ابدی همسان شد

هر کس که حسینیست دلش روشن شد

نماز عشق

برای این نماز عشق، من همیشه وضو دارم

اگر باشم در خونت، عزت و آبرو دارم

تا ابد پادشاهی تو، تا ابد بنده تون میشم

زیاده لطفت انقدر که، دارم شرمندتون میشم

 بابای تو شیرخدا ، خود تو خون خدا ، مادر تو إم أبیها

دست ما رو بگیر و، اربعین کربلا آقا

خوان آسمانی

این دهان بستی دهانی باز شد

تا خورنده لقمة های راز شد

لب فروبنداز طعام واز شراب

سوی خوان آسمانی کن شتاب 

گر تو این انبان ز نن خالی کنی 

پر ز گوهر های اجلالی کنی

طفل جان از شیر شیطان باز کن

ناگریز از سفر

ناگریز از سفرم، بی سروسامان چون باد 

به گرفتار رهایی نتوان گفت آزاد

کوچ تا چند؟ مگر میشود از خویش گریخت

بتول آنها غم غربت به پرستوها داد 

اینکه مردم نشناسند تو را غربت نیست 

غربت آن است که دینت ببری از یاد

عاشقی چست؟ به جز شادی ومهر و غم و قهر؟!

نه من از قهر تو غمگین ،نه تو از مهرم شاد 

چشم بیهوده به آیینه شدن دوخته‌ای

اشک آن روز که آیینه شد از چشم افتاد