آنچه در دین الهی محور است، رخداد نیست بلکه برخورد و موضع در برابر آن است.
یکی از اساتید فرمودند که : برای فهم مقدارت الهی باید به خدا اعتماد کنیم تاببینیم چه شده است تا چنین چیزی برای ما مقدر شده است، آنچه که معلوم است این است که
نص فرمایش خود حضرت امام علیه السلام است که هنگام خروج از مدینه به محمد بن حنفیه این وصیتنامه را نوشتند:
«هذا
ما اوصی به الحسین بن علی اخاه محمدا المعروف بابن الحنفیة،.. انّی لم
اخرج اشرا و لا بطرا و لا مفسدا و لا ظالما، انّما خرجت لطلب الاصلاح فی
اُمّة جدی، ارید ان آمُرَ بالمعروف و اَنهی عن المنکر و اسیر بسیرة جدّی و
ابی علیّ بن ابی طالب علیه السلام »
مطلب بسیار دقیق بوده و کمی جای تامل دارد
لطفا تا انتها مطالعه فرمایید
حضرت امام کاظم ( علیه السلام ) فرمودند :
آفرین به شیعیان ما که در زمان غیبت قائم ما ، به دوستی ما ، چنگ زنندگانند و در ولایت و دوستی ما و در برائت از دشمنان ما ، ثابت قدمانند. آنان ، از ما هستند و ما ، از آنانیم.
