شب قبل از عملیات قرار شد در فضای منطقه مراسم دعای توسل برگزار کنیم و برای اینکه خطر متوجه بچه ها نشود و سریع تر دعا خوانده شود و نیرو ها به سنگر بروند،قرار شد هر کسی به یکی از معصومین علیهم السلام متوسل شود. دعای همه تمام شده بود و تنها 14 نفر نشسته بودند دقت که کردم دیدم این 14 نفر کل دعای توسل را می خوانند. عملیات که آغاز شد بین یک گروهانی که آن شب دعای توسل خواندند، فقط همان 14 نفر شهید شدند.
به گزارش ” صبح رابر ” شهید علی امیرشکاری متولد ۱۳۵۶ بود مادر بزرگوارش گل غنچه و پدر گرامی اش حاجی مراد بود .در روستای رزنوئیه از توابع شهرستان رابر زندگی می کردند .
مادر شهید گفت : ۶ فرزند سه دختر و سه پسر دارم . که فرزندم علی شهید شد،در ۲ سالگی علی پدرش از دست داد ، مادر شهید با کشاو رزی و قالی بافی معیشت زندگیشان را می گذراند . الان حدود ۱۵ سال ساکن شهرستان رابر است ،
مادر شهید گفت : پسرم علی در دانشگاه پیام نور بافت در رشته علوم تربیتی تحصیل می کرد و مسئول عملیات در سپاه ناحیه کهنوج و فاریاب بود که در درگیری با اشرار در تاریخ ۱۰/۰۲/۸۷ به درجه رفیع شهادت نائل شد و در آن زمان یک پسر ۶ ماهه به نام رضا داشت .
شهید علی امیر شکاری در اوقات فراغت خود قرآن را با دست خود تا جزء ۹ آیه ۲۲ نوشته بود که به علت شهادتش قرآنش نا تمام ماند.
هر غروب که بی تو میگذرد، گویی در باد به انتظارت ایستاده ام...
وقتی عطر تو؛
می پیچد در خزانی برگریز...
من، از این روزگاری که، تُهی از توست،
دوباره دلتنگ می شوم...
و هرگز باد انتظارِ تو را؛ از یادم نخواهد برد...
لازم نیست حرفهایم راطولانی و بلند بنویسم تا تو بخوانی...
سکوت و چند کلمه کافیست برای دلتنگی...
دوباره غروب...
دوباره خزان و باد ...
دوباره انتظار و یاد تو...
چقدر از روزگار بی تو بودن، بنویسم و نباشی؟...
یک کتاب بلند کافیست؟
یا یک مرثیه ی تکراریِ سرشار از تردید؟
خودت بگو، به کدامین زبان بنویسمت که بخوانیم؟
