لب سقا

عشق را با حسین باید سرود

با نوای العطش باید سرود

گفتمش آخر چرا لب تشنه بود

گفتا که چون سقا عطش می سرود

کاش سهراب....

کاش سهراب اینگونه میگفت:

آب را گل نکنید . . .

شاید از دور علمدار حسین (علیه السلام)

مشک طفلان بر دوش،

حلقه ی دوزخ

اگر چون رود می خواهد که با دریا بیامیزد ، بگو چون چشمه بر زانو گذارد دست و برخیزد

به حرف دوستان از دست من دامن مکش ، هرچندبه ساحل گفته اند از صحبت دریا بپرهیزد

چه بیم از دیگران؟ در چشم مردم بوسه می گیریم ، که با این معصیت ها آبروی ما نمی ریزد

بیا سر در گریبان هم از دنیا بیاساییم ، مگر ما را خدا باهم در آن دنیا برانگیزد

در این پیرانه سر، سجاده ای دارم ، که می ترسم خدا با آن مرا از حلقه ی دوزخ بیاویزد

مرا روز قیامت با غمت از خاک می خوانند ، چه محشر می شود مستی که از خواب تو برخیزد