کوچه ای را بودنامش معرفت،
مردمانش بامرام از هرجهت،
سیل آمد کوچه را ویرانه کرد،
مردم راباجهان بیگانه کرد،
هرچه درآن کوی بود از معرفت،
شست و با خودبرد سیل بی صفت،
از تمام کوچه تنها یک نفر،
خانه اش ماندو خودش جست از خطر،
رسم ونام نیک هرجا بودو هست،
از نهاد مردم آن کوی هست
اگر چون رود می خواهد که با دریا بیامیزد ، بگو چون چشمه بر زانو گذارد دست و برخیزد
به حرف دوستان از دست من دامن مکش ، هرچندبه ساحل گفته اند از صحبت دریا بپرهیزد
چه بیم از دیگران؟ در چشم مردم بوسه می گیریم ، که با این معصیت ها آبروی ما نمی ریزد
بیا سر در گریبان هم از دنیا بیاساییم ، مگر ما را خدا باهم در آن دنیا برانگیزد
در این پیرانه سر، سجاده ای دارم ، که می ترسم خدا با آن مرا از حلقه ی دوزخ بیاویزد
مرا روز قیامت با غمت از خاک می خوانند ، چه محشر می شود مستی که از خواب تو برخیزد
پرده دار حرم حضرت دادار علی است
در حرم آنکه بود محرم اسرار علی است
چه بگویم به حق دایره امکان را
به خداییِ خدا نقطه پرگار علی است
عید غدیر مبارک
مرا ببخش،مرا چون که خوب می دانم
که توبه کرده ام و آدم نمی شوم هرگز
اسیر جاذبه حسن یوسف یاسم
که محو در گل مریم نمی شوم هرگز
گناهکارم و اما بدون اذن شما
نصیب خشم جهنم نمی شوم هرگز
نمیفرات بیاور،چراکه من قانع
به سلسبیل و به زمزم نمی شوم هرگز
قسم به قلب سپیدت سیاهپوش کسی
به جز شهید محرم نمی شوم هرگز
به جان عشق قسم، غیر چارده معصوم
به پای هیچ کسی خم نمی شوم هرگز
دلم کمی خدا میخواهد...
کمی سکوت...
فرازی از وصیت نامه یکی از شهدا
