گفتم:" با فرمانده تون کار دارم."
گفت:" الان ساعت یازده است، ملاقاتی قبول نمی کنه. "
رفتم پشت در اتاقش، در زدم. گفت:" کیه؟ "
گفتم :" مصطفی منم. "
گفت :" بیا تو. "
سرش رو از سجده بلند کرد، چشماش سرخ و خیسِ اشک بود و رنگش پریده بود.
نگران شدم.
گفتم: " چی شده مصطفی؟ خبری شده؟ کسی طوریش شده؟ "
دو زانو نشست. سرش رو انداخت پایین. زُل زد به مهرش. دانه های تسبیح رو یکی یکی از لای انگشتاش رد می کرد.
گفت: "ساعت یازده تا دوازده هر روز رو فقط برای خدا گذاشتم. بر می گردم کارهام رو نگاه می کنم.
از خودم می پرسم کارهایی که کردم، واسه خدا بود یا واسه دل خودم؟؟
طلبه شهید مصطفی ردانی پور"
۲ نظر
۰۴ مهر ۹۳ ، ۲۳:۳۲
