یادمه وقتی چادری نبودم
با اینکه به نظر خودم کاملا محجبه بودم
اما وقتی از خیابون خلوتی رد می‌شدم
که یک جمع از آقایون ایستاده یا در حال حرکت بودند
دعا می‌کردم ای کاش رعد و برق بشه یا یک ماشین محکم ترمز کنه یا هر سر و صدا و اتفاقی که باعث بشه توجه اون جمع بهش جلب بشه و من از اونجا رد بشم و جلب توجه برای اونا نکنم.
می‌دونستم احتمال اینکه موقع رد شدن از کنارشون توجهشون به سمت من جلب بشه زیاده و نمی‌دونم چطور توضیح بدم این جلب توجه به نظرم چرک بود، یا حداقل خیلی مقدس نبود.

بعدا که چادری شدم
بارها و بارها تجربه کردم
که دیگه جلب توجه ناپاکی برای هیچ کس ندارم
که چادر من خیلی کمک می‌کنه که نگاه برادران ایمانی من امین و سالم باقی می‌مونه
حتی وقتی درست از جلوی چشمهاشون رد می‌شی

“ذلکم أطهر لقلوبکم و قلوبهن”
ذلک اطهر لقلوبکم
و شاید آن برادر ایمانی من
برادر یا پدر یا همسر تو باشه خواهر ایمانی من
من در حق تو نامردی نمی‌کنم
و لقلوبهن

من در حق خودم هم نامردی نمی‌کنم