غزل ببخش نگفتم تو را ورد کردم 

به عذر پیش تو باز آمدم که بد کردم

سپید گفتم اما نه اینکه فکر کنی

خدا نکرده گل سرخ را لگد کردم 

سپید گفتم اما نه رو سیاه نیم! 

در آن سیاق سخن هرچه می شود کردم

سپید گفتن من هم همه تغزل بود

به قضات صید غزال آن قرآن زیاد کردم

اکبر چه با تو نبودم، هر آن چه بی تو گذشت

همه به حکم دل خویش مستند کردم

صنم پرست نخوانم!که در کنشت سپید

هر آن چه کردم با نیست صمد کردم 

هنوز قافیه جز درس کودکی ها نیست

که زیر سنگ زمانه "احد احد"کردم

مودب